ผลงานประติมากรรมนี้ “เก้าอี้แห่งความสำเร็จ” ซึ่งเปรียบเหมือนเป็นกิจกรรมในวัยเด็ก มาขยายความเป็นแนวคิดทางศิลปะร่วมสมัย โดยเชื่อมโยงกับการเรียนรู้ การแข่งขัน และระบบการศึกษาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

โครงสร้างเหล็กทรงเรขาคณิตและองค์ประกอบเคลื่อนไหว เช่น ล้อ และที่นั่งหมุนเวียน กลายเป็นสัญลักษณ์ของ “การเรียนรู้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด”เปรียบเสมือนสนามที่ทุกคนต่างหมุนเวียน เข้ามาเรียนรู้ ทดลอง และเติบโตโดยไม่มีใครเป็นเจ้าของความรู้ถาวร เพราะ “ที่นั่งแห่งปัญญา” ไม่ได้มีไว้เพื่อครอบครอง แต่มอบให้กับผู้ที่พร้อมจะเรียนรู้อยู่เสมอ

นอกจากนั้น ยังมีการตั้งคำถามถึงความเหลื่อมล้ำในระบบการศึกษาเกมเก้าอี้ดนตรีมีที่นั่งจำกัด เช่นเดียวกับโอกาสในการเข้าถึงทรัพยากรทางการเรียนรู้

ที่ทุกชีวิตแสวงหากับคำว่า “ความสำเร็จ“